Poetyckie inspiracje Majewskiego

Stanisław Majewski (pabianiczanin, emetyt, mistrz tkacki, szachista) zachęcony ogromną popularnością czytelniczą swego trzyczęściowego debiutu poetyckiego (Życie w raju, Powrót z raju i Planeta kobiet), postanowił wydać tomik wierszy. I znów trzeba mu wróżyć sukces. Tak bowiem jak w owej trylogii zaprezentował pełnię swej niepospolitej wyobraźni, tak tutaj objawiła się czytelnikom jako doświadczony mędrzec, postrzegający świat, który go otacza, przez pryzmat równie niepospolitej wyobraźni. Ten świat jest wprawdzie realny, dostępny wszystkim, ale Majewski dostrzega w nim o wiele więcej niż przeciętny zjadacz chleba, Ba, on swoje spostrzeżenia precyzyjnie Puentuje, odwołując się do fundamentalnych zasad etycznych.
Wiersze są bardzo różne w treści dotyczą głośnych, znanych powszechnie wydarzeń, ale i banalnych, codziennych sytuacji, które przytrafiają się każdemu człowiekowi; opisują przyrodę zarówno w aspekcie jej naturalnego piękna, jak i grozy, gdy staje się niszczącym śywiołem.
W zbiorze nie brakuje także poezji intymnej, powodowanej osobistymi przeżyciami autora oraz wierszy dotyczących konkretnych osób z jego otoczenia...

Zachód słońca

Niebo całe jest w kolorze
Zachód słońca, ja i morze
Na obłokach różne cuda
Nawet postać małpoluda
Słońce widać już w połowie
Ma koronę na swej głowie
W niebo bije promieniami
Tak się pięknie żegna z nami
Słońce skryte w morskiej toni
Czuję dotyk pięknej dłoni
Przy mnie siedzi ma dziewczyna
Szeptać czule coś zaczyna
Objąć pragnę jej kolanka
Będzie miłość aż do ranka!
W koło szepcą inne pary
Szepce młody, jak i stary ...