Hycel jeździł po mieście końskim wozem z charakterystyczną "budą" i miał arkan czyli długi kij z pętla na końcu. Marny był los psiaka, którego Archman upatrzył sobie jako zdobycz. Potrafi go zagonić w taki zaułek, z którego pies już nie wyszedł inaczej jak z pętlą na szyi.
Zważywszy, że rakarz miał także obowiązek usuwać wszelką padlinę - była to praca ogromnie pożyteczna z punktu widzenia higieny miejskiej. Dlatego pewnie po wojnie Archmana "upaństwowiono" czyniąc go pracownikiem etatowym Miejskiego Przedsiębiorstwa Gospodarki Komunalnej. Pracował w tym przedsiębiorstwie przez wiele lat mój ojciec i z jego to przekazów wiem, że wokół rakarza Archmana panowała dziwna aura. Gdy była o nim mowa, dziwnie się uśmiechano, panie szeptały coś o nieprzyjemnej woni, jaka się za nim niesie, tu i ówdzie ktoś bąknął o tym, co się u Archmanów jada. Były jednakże sytuacje, kiedy - nie bacząc na owe podejrzane cechy - walono do Archmana jak w dym. Chodziło o psi smalec - posiadający w powszechnym mniemaniu właściwości lecznicze w przypadku gruźlicy. Kto miał w końcu mieć ten medykament jak nie człowiek, który w majestacie prawa unicestwiał psy, wytapiając z nich przy okazji tak cenny tłuszcz...
Od ładnych paru lat nie ma już rakarza Archmana, ba - nie ma w mieście żadnego innego rakarza. Ciekawe, czy młodzież wie przynajmniej, co znaczy słowo "hycel"?
W szkole podstawowej chodziłem do jednej klasy z Marysią Archmanówną. Nie była córką rakarza, ale łączyły ją z nim więzy rodzinne. Dziewczę było skromne, ciche, chorowite. Przez jakiś czas widywałem ją za ladą owocarni, gdzieś przy Moniuszki. Teraz nie wiem co się z nią dzieje.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz